چکیده: از والاترین و زلال‌ترین حالات جان آدمی، عشق به کمال مطلق و معبود حقیقی، خدای متعال است. پیشوایان الهی این عشق را در بالاترین درجه‌اش داشتند. نحوه حیات و شهادتشان نیز گویای آن است. صاحبان چنین عشق‌هایی، برای خود، تعیّنی نمی‌بینند و پیوسته در انتظار لحظه رهایی از قفس تن و زندان خاک و پیوستن به […]
چکیده:
از والاترین و زلال‌ترین حالات جان آدمی، عشق به کمال مطلق و معبود حقیقی، خدای متعال است. پیشوایان الهی این عشق را در بالاترین درجه‌اش داشتند. نحوه حیات و شهادتشان نیز گویای آن است. صاحبان چنین عشق‌هایی، برای خود، تعیّنی نمی‌بینند و پیوسته در انتظار لحظه رهایی از قفس تن و زندان خاک و پیوستن به خداوندند. چنین عشقی «فنای فی الله» را هم در پی دارد و این فنا و جذبه، سبب می‌شود که جز ذات احدی و جز رضای خالق، چیزی را به حساب نیاورد و از هر چه که مانع این وصال گردد، بگذرد. گذشتن از همه چیز برای خدا، یکی از جلوه‌های همین عشق عرفانی به خدا است. فدا کردن جسم برای تعالی جان، جلوه دیگر آن است و همه اینها در واقعه عاشورا و در یک روز متجلی می شود و فی الواقع مانند قابی تابان برای همه اعصار هفت شهر عشق را در قابی چند ساعته به نمایش می گذارد در این مقاله سعی برآن شد که از این نظر به واقعه عاشورا نگریسته شود و تفاسیر عرفانی این واقعه تجزیه و تحلیل و سپس منجر به نتیجه گیری گردد که امیدوارم مورد رضای حضرت حق و خوانندگان محترم واقع گردد
برای دانلود مقاله روی لینک زیر کلیک کنید
ashoora
نظرات
ارسال دیدگاه برای این نوشته بسته می باشد.